ADNAN OKTAR'IN KAÇKAR TV'DEKİ CANLI RÖPORTAJI (1 EKİM 2010)

ADNAN OKTAR: Cenab-ı Allah Ahzab Suresi’nde, 10'uncu ayetinde; "Hani onlar size hem üstünüzden, hem alt tarafınızdan gelmişlerdi; gözler kaymış, yürekler hançereye gelip dayanmıştı. Ve siz Allah hakkında (bir takım) zanlarda bulunuyordunuz." Bakın şimdi münafıklar çıkarlarıyla çatıştığında, onların imkanları ellerinden alındığında veyahut menfaatleri ellerinden gideceğini düşündüklerinde ilk olarak Allah hakkında suizana başlarlar. Yani Peygamber (s.a.v.)’e yansıması yahut Mehdi (a.s.)'a yansıması aslında direkt imansızlıktan kaynaklanıyor. Yani o, oraya bakıldığında sanki onların problemi Peygamberleymiş yahut Mehdiyleymiş gibi görünmekle beraber asıl Allah’ladır. Yani Kuran buna işaret ediyor. "İşte orada iman edenler sınanmış ve şiddetli bir sarsıntı ile sarsıntıya uğratılmışlardı." Mümine hiçbir şey olmaz böyle bir durumda. İmanını muhafaza eder. Gayret hatta şevki artar, gayreti artar. "Hani münafıklar ve kalplerinde hastalık bulunanlar" münafıklar artık hastalıktan geçmiş, şeytan olmuş münafıklar. “Ve kalplerinde hastalık bulunanlar” da bunlar da münafık olmaya aday ama Müslüman olmaya da yatkın kişiler. Bak "Hani münafıklar ve kalplerinde hastalık bulunanlar Allah ve Resul'ü bize boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi diyorlardı." Peygamber Efendimiz (s.a.v.) o zamanlar diyor; "hakimiyet olacak, İslam ahlakı yayılacak, Allah'ın dini dünyaya hakim olacak, daha Ahir zamanda da hakim olacak, Mehdi (a.s.) çıkacak, İsa Aleyhisselam inecek" diyor, değil mi? "Ama benim zamanımda da bir ferahlık, bolluk, rahatlık olacak" diyor. Münafıklar ne diyor? "Allah ve Resul'ü bize boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi." Yani "tamamen yanlışmış" diyorlar. Yani ne Mehdi (a.s.) doğru, ne İsa (a.s.)'nın inişi doğru, ne Ahir zamanda Müslümanların dünya hakimiyeti doğru, ne kendi zamanında olacak ferahlık, değil mi ve bolluk, kardeşlik ortamı? “Bunların hiçbiri doğru değilmiş demek ki” diyor. O devrin sapıkları hiçbir şekilde inanmıyorlar. Ne diyorlar? "Boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi." Bakın asıl üstünde durdukları, Peygamber (s.a.v.)’in vadettiğinin üzerinde  duruyorlar. O konuda hassaslaşmışlar. Yani gelecekle ilgili Peygamberin (s.a.v.) Müslümanlara verdiği müjdeyi ortadan kaldırmaya çalışıyorlar. İşte Mehdi (a.s.)'de de münafıklar ne yapacaktır? Mehdi (a.s.)'nin verdiği müjdeyi ortadan kaldırmaya çalışacaklardır. Mehdi (a.s.) de ne diyecek? "İslam ahlakı yakında dünyaya hakim olacak" diyecek. Münafıklar ne diyecek? "Böyle bir şey yok." "İsa (a.s.) inecek" diyecek Mehdi (a.s.). “O da, öyle bir şey de yok” diyecek münafıklar. Mehdi (a.s.); “barış çağı gelecek, kardeşlik olacak, huzur olacak, güzellik olacak” diyecek, münafıklar "bu da bir aldatmaca" diyecek, "bunlar da doğru değil." Ve ne diyecekler? "Allah ve Resul'ü bize boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi" diyorlar. Onlar ne diyor diyecekler? "Allah ve Mehdi (a.s.)" yani sizin söylettiğiniz kaynaklar ve anlattığınız şeylerin hepsi boştur, "Mehdi (a.s.)’nin de, anlattıkları da boş." Bak, "bize boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi" diyorlar,  boş bir aldanış. "Boş yere aldandık" diyorlar. Demek ki münafıklar Mehdiyete kilitlenecekler. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) zamanında da Mehdiyete kilitlenmişlerdir. Çünkü Peygamberimiz (s.a.v.) de devrinin Mehdisiydi, asıl Mehdi'dir. Gelmiş geçmiş en büyük Mehdi Peygamberdir (s.a.v.). Ama veli olarak da en büyük Mehdi yani Peygamber olmayan Mehdi de Ahir zamanda gelen Büyük Mehdi (a.s.)'dir, inşaAllah. Her ikisinde de itirazlar birbirine benzer. Her ikisinde de sıkışma anında adilik yapma ortaya çıkıyor. Yani güçlü ve rahat bir ortamda bunu yapmıyorlar. Mesela bir münafık küfür olmadan ortaya çıkmaz. Münafık ne zaman ortaya çıkar? Küfrün gücüne inandığında ortaya çıkar. Mesela gazetesiyle, basınıyla, televizyonuyla, itiyle, kopuğuyla, değil mi? Diğer kendince destek alacağını düşündüğü bazı kişilerle ortaya çıkar. Tabii kendisine uygun olan kısmıyla. Onlara sırtını dayadığı için pervasız ve çok azgın bir görünüm verir. Ama sırtını oraya dayadığı için. Sırtını oraya dayamasının sebebi nedir? Müslümanların sıkışık durumda olduğunu düşünmesidir. Bak bu adamlar niye orada sapıtıyorlar? "Hani onlar hem üstünüzden hem alt tarafınızdan gelmişlerdi." Müslümanların muhasara edildiğine inandığında, Müslümanların gücünün kalmadığına yahut az olduğuna inandığında sapıtıyorlar. Münafık ne zaman sapıtıyor? Müslümanların gücünün elinden alındığını düşündüğünde, küfrün gücü arttığında yani Müslümanlar muhasara altına alındığına inandığında. Yahut mesela farz edelim, komplolar yapılmıştır, oyunlar yapılmıştır. Bunun sonucunda bazı hukuki avantajlar elde etmiştir münafıklar, kendilerince, kendi kafalarınca. Bir sosyal, siyasi abluka olabilir etraflarında, bu durumda münafık kendini güçlü hissediyor. Sırtını küfre dayıyor ve Müslümanların da abluka altında olduklarını düşünerek, güçsüz olduklarını düşünerek, çemkirmeye ve saldırganlaşmaya başlıyor. Ne zaman? İşte bu zaman, bu zamanda yapıyor. Ondan evvel yapar mı? Mesela Müslümanların gücünden emin olsa, küfrün gücü tamamen ortadan kakmış, sadece inananların gücü var.  Böyle bir durumda münafığın yapacağı tek şey yaltaklanmaktır. İşte orada yalaka  ve yaltakçı tavrını ortaya koyar. Orada sezilmez. Allah onların sezilmesi için özel olarak Müslümanları zor bir görünümün etrafına diziyor. Zor olayları etrafına diziyor Müslümanları, böylece Müslümanlar sanki zorluktaymış gibi ona gösteriyor, münafıklara gösteriyor. Münafıklar o zaman işte turnosol kağıdı gibi hemen rengini gösteriyor. Hemen hopluyor, sıkıştırılmış bilye gibi havaya hopluyor böyle. “Aaa” diyorsun, “bak münafık hopladı.” Ama sıkışma anında işte hopluyor. Münafık onun dışında kendini belli etmez. Münafık yalakadır, yancıdır, sezdirmez kendini. Ama küfrü daha güçlü gördüğünde hemen o tarafa sırtını dayayıp, Müslümanlara karşı çemkiren ve azgın bir saldırı moduna geçer. Ama bunu yaparken de tabii küfür adına yapmaz. Din adına yapar, İslam adına. Kendince onlarda eksik gördüğü yahut eksik olduğunu vurgulayabileceği konular bulur münafık. Onu genişletir, onu Kuran’a yahut hadise dayandırır, ondan sonra saldırısına geçer. Ama münafık için ana konu budur, başka bir konu yoktur. Yani İttihat-i İslam, Türk-İslam Birliği, İslam ahlakının dünya hakimiyeti münafığı ilgilendirmez. Çünkü İslam ahlakı dünyaya hakim olursa, sırtını dayadığı küfür de ortadan kalkmış olacaktır. Sırtını dayadığı küfrün ortadan kalkması münafığın ölümü demektir. Manen ölümü demektir. O manevi ölümü istemediği için, küfrün kalkmasını hiçbir zaman istemez. Küfür kaldığı müddetçe o çünkü ayakta kalabiliyor. Müslümanlara saldırabilmesi için de ona ihtiyacı var. Ama kader içinde yenildiğini bilmez münafık. Halbuki münafık yenilmiş olarak yaratılıyor. O hep böyle içgüdü olarak yeneceği hissi verilir münafığa. Yani yenebileceği hissi verilir. Onun için münafık çok heyecanlı olur, gözlerine de inanamaz. Yani “ne kadar kolay yenmek” der, fakat bir türlü yenemeyince de çok şaşırır münafık. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) zamanında da, mesela çok kolay zannediyor münafık, hayretler içinde kalıyorlar. Mesela Peygamberimiz (s.a.v.)’i muhasara ediyorlar, rahatça şehit edebileceklerini düşünüyorlar, ama şehit olmuyor. Onların inancına, onların sapkın inancına göre “şansı yaver gidiyor” diyorlar. Onlarda ‘şans’ inancı vardır. “Ya bu sefer de şansı iyiymiş” diyor, “bu sefer de şansı iyi gitti” diyor. Onlar biraz olaya başka türlü baktıkları için, başka türlü değerlendirdikleri için, bunu bir türlü kavrayamazlar. “Onlardan bir grup da hani şöyle demişti:” münafıkların değişik karakterlerinden Allah örnekler veriyor. “Ey Yesrib (Medine halkı)” yani büyük şehir halkı, “artık sizin için (burada) kalacak bir yer yok.” Yani kalabileceğiniz bir mekan yok. Münafık için bir mekan çok önemlidir. Allah diyor; “mağaraya bile razıdırlar” diyor. Yani illaki oraya gidip yapışacak yani. Onlara da bunu gösteriyor. Diyor ki; “artık sizin burada kalacak bir yer yok, şu halde dönün” vazgeçin, mücadeleden vazgeçin. “Onlardan bir topluluk da ‘gerçekten evlerimiz açıktır’ diye Peygamberden izin istiyordu.” Şimdi münafıklar insanların vicdanının hangi noktalarda hassas olduğunu iyi bilirler. Mesela aile, aile kavramı, değil mi? Milliyetçilik mesela aile kavramı, milliyetçilik, ama münafıkların genellikle aile kavramını çok şiddetli kullandıklarını görüyoruz. Bak ne diyor? “Gerçekten evlerimiz açıktır diye peygamberden izin istiyordu. Oysa onlar(ın evleri) açık değildi; onlar yalnızca kaçmak istiyordu” diyor, Allah. Evimiz açık, yani diyor ki; “çocuğum var, eşim var, dedem var, anneannem var, babaannem var, halalarım var, yengelerim var, şu var, bu var falan. Onları kurtarmak için” diyor, “mücadele ediyorum” diyor. Peki bir buçuk milyarlık İslam aleminin durumu nedir? Onları kurtarmaya ne diyorsun? “O beni ilgilendirmez” diyor. “Peki, neden aileni kurtarmak istiyorsun?” diyorsun. “Para gelecek” diyor, “mirası nereden alacağız biz” diyor. “Yemeği kim pişirecek, evin ısısını kim ayarlayacak, değil mi, eve kim bakacak, değil mi, ona yiyeceği kim getirecek? Onun hayvani bedenini canlı tutacak bir sistem  olduğu için, o yüzden evi istiyor. Eğer insanları kurtarmayı amaçlıyorsa, bütün İslam alemini istemesi lazım, değil mi? Bütün İslam alemini kurtarması lazım. Evi onun içinde küçücük bir parça. Yani bir buçuk milyarlık İslam aleminde üç-beş kişi. Ama İslam alemi bir buçuk milyar. Müslüman bir buçuk milyarı kurtarmanın peşinde oluyor. Münafık da kendisine miras kalacak, para gelecek, kendine bakım yapacak kısmı kurtarmanın peşinde oluyor. O devirde mesela  bak Müslümanları Peygamberimiz (s.a.v.) hepsini kurtarmanın peşinde. O da bir avuç ailesini kurtarmanın peşinde, o da kurtarma amaçlı değil. Onlardan çıkar elde etmek amaçlı. Onlardan da nefret eder çünkü öyle bir şey de yok. Bak Allah diyor ki; “Gerçekten evlerimiz açıktır diye Peygamberden izin istiyordu. Oysa onlar(ın evleri) açık değildi.” “Öyle bir amaçları yok” diyor, Allah. “Onlar yalnızca kaçmak istiyorlardı.” “Onu bahane ediyorlardı” diyor, Allah. “Eğer onlara (şehrin her) yanından girilseydi sonra da kendilerinden fitne (karışıklık çıkarmaları) istenmiş olsaydı,” yani küfür her yerden saldırsaydı, mesela ani bir gece operasyonu olsa, büyük bir olay çıksa, Müslümanlar çok mağdur durumda kalsa; onlardan da fitne çıkarmaları istenmiş olsaydı, mesela aleyhte şahitlik yapmaları, Müslümanların tutuklanması için, yahut bir şey yapması için, acı çekmeleri için bir delil oluşturmaları, onlara iftira atmaları istenseydi, “hiç şüphesiz buna yanaşır ve bunda pek az (zaman) dışında (kararsız) kalmazlardı.” “Hemen yaparlardı” diyor, Allah. Yani çünkü kin dolu ve nefret dolu oldukları için, her türlü ahlaksızlığa hazır oldukları için, “iftiraya da, oyuna da her şeye hemen girerler ama yeter ki size saldırı olsun” diyor. “Daha önce yapmazlar” diyor. Daha önce it gibi korkuyor. Böyle uyuz köpek gibi uzaktan seyreder. Saldırı anında atağa geçiyor. “Oysa andolsun, daha önce 'arkalarını dönüp kaçmayacaklarına' dair Allah'a söz vermişlerdi;” değil mi? Bu davadan hiçbir zaman dönmeyeceklerine dair, İslam’ı yaşayacaklarına dair Allah’a söz vermişlerdi. “Allah'a verilen söz (ahid) ise, (ağır bir) sorumluluktur” diyor Allah. Yani başına geleceği açıklıyor Allah. “De ki: "Eğer ölümden veya öldürülmekten kaçıyorsanız” bu da münafıkların ölümden çok korktuğunu gösteriyor. Onlarda böyle hastalık korkusu vardır sürekli, ölme korkusu vardır. Yani hep uzun yaşama eğilimi vardır ve ölümden de şiddetli korkar. Münafığın kaçma nedeni, en önemli nedenlerinden birisi  de budur. O pis canını kurtarma peşindedir. “Veya öldürülmekten kaçıyorsanız kaçış size kesin olarak bir yarar sağlamaz;” Allah; “ben sizi her yerde bulurum” diyor, “kaçmanız bir şey sağlamaz” diyor. “Böyle olsa bile, pek az (bir zaman) dışında metalanıp-yararlandırılmazsınız." “Az bir zaman sonra  ben sizin canınızı alacağım” diyor, Allah. Münafıklar da hakikaten böyle psikolojik olarak azap içinde olduğu için o azabın etkisiyle ölürler. Allah diyor ya; “öfkenizle ölün.” Yani muazzam bir psikolojik stres içinde yaşar münafıklar. Hatta Allah diyor; göğe yükselmiş de onu bir kuş kapmış da göğe yükseltmiş gibi. Yani bir an bile mutlu değildir münafık. Sürekli stres ve gerilim içindedir. Münafıkların kendi bulundukları ortamda da münafıklar çok gergindir. Hepsi birbirinden nefret eder. Hem tiksinir, hem nefret eder, hem çok aşağılık görürler birbirlerini. Ve ikisi de birbirini aptal ve akılsız olarak görürler. Her münafık birbirini akılsız ve aptal olarak görür. Her münafık kendini müstakil olarak kendini en akıllılarıları olarak düşünür. Mesela yüz tane münafık varsa, yüzü de birbirinden üstün görür kendisini. Öyle bir anormallikleri vardır münafıkların. “Gerçekten Allah, içinizden alıkoyanları”, mesela münafıkların bir kısmı da direk mesela çocuğunu eve kapatıyor, çocuğunu kaçırıyor, alıkoyuyor bırakmıyor. Şiddet kullanıyor, tehdit ediyor, mesela ölüm tehdidiyle alıkoyuyor. Kuran ona işaret ediyor. “Ve kardeşlerine: "Bize gelin" diyenleri bilir.” Bir kısmı dışarıdan haber gönderiyor. “Bize gelin” diyor. Münafık güçlenmek istediği için, yani gelenlerden bir şeyler alacak. Onlar kanalıyla bir şeyler elde edecek. Kendini daha kuvvetli hissedecek ve Müslümanlara zarar vereceğini düşünüyor orada. Müslümanlardan bir eksildi, bizden bir arttı gibisinden, onun faydalı bir şey olduğunu düşünüyor. “Bize gelin diyenleri bilir.” Demek ki münafıklar sürekli bunu kullanacaklar. Kendilerine çağıracaklar. Bir münafık karakteridir bu. Mesela küfürde böyle olmaz. Küfür kendi hayatını yaşar, bize gelin diye şey olmaz. Ama münafık “bize gelin” diyenin peşindedir. Onun için çok önemlidir o. Çünkü kendisini eşit hale getirmek ister.  Psikolojik olarak o ızdıraptan kurtulmak için de çoğaltmak ister kendisi gibi insanların sayısını.  “Bunlar, pek azı dışında zorlu-savaşlara gelmezler.” Yani büyük, mesela Mehdi (a.s.)’nin mücadelesi gibi mücadelelere, Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’in mücadelesi gibi mücadelelere gelmezler.  Çünkü onlar kolaylık ve çabuk netice alma peşindedirler.